من در چند متری اتاقم محبوسم..

آسمان هر رنگی میتواند باشد !!

وقتی خیابانها حناق میگیرند و مقصد قهر میکند

.

.

.

تلفنم را بر میدارم

شماره ات را تند میگیرم

 چیزی عوض نمی شود

برای حرف هایی که به مرز لال شدن رسیده اند ..

.

.

.

.

حالا تصمیمم را عوض میکنم..

تو همان خانه پدریت (بتمرگ) بمان 

و من بر میگردم به (چند قرن پیش) کودکیم 

هنوز تو را ندیده بودم و به مرگ فکر نمیکردم..

.

.

.

.

پشت پلکهایم هنوز گُمَت نکرده بودم ...

 تمرکزم به هم میخورد..

و خاطرات چسبیده در گلو را بالا می آورم..